به نقل از «آفتاب»

دانشمندان صدای «موسیقی پس‌زمینه جهان» را شنیدند

تاریخ انتشار: ۱۰ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۱۲۷۱۳

آفتاب‌‌نیوز :

آلبرت انیشتین، فیزیکدان، نزدیک به یک قرن پیش در نظریه خود پیش‌بینی کرده بود که وقتی اجرام بسیار سنگین در پهنه کیهان با یکدیگر برخورد می‌کنند، امواجی را تولید می‌کنند که در جهت‌های مختلف در فضا پخش می‌شود. 

از این امواج با فرکانس پایین، که حاصل فعل و انفعالات در ساختار کیهان هستند، گاهی اوقات با عنوان «موسیقی پس‌زمینه جهان» یاد می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اکنون دانشمندان می‌گویند توانسته‌اند به این صدا‌ها گوش دهند.

مائورا مک لافلین، از رصدخانه نانوهرتز آمریکای شمالی برای امواج گرانشی، در این باره می‌گوید: «این واقعاً اولین بار است که ما شواهدی از وقوع این حرکت فراگیر در مقیاس بزرگ در جهان داریم.»

پیش‌تر در سال ۲۰۱۵ دانشمندان برای اولین بار توانسته بودند با یک آزمایش مخصوص، وجود امواج گرانشی را تشخیص دهند و ثابت کنند که انیشتین درست می‌گوید. با این حال آن روش تنها قادر به گرفتن امواج در فرکانس‌های بالا بود در حالی که دانشمندان به دنبال امواجی با فرکانس‌های بسیار پایین‌تر بودند.

تصور می‌شود که این امواج یا صدا‌ها با فرکانس پایین از برخی از بزرگترین اجرام جهان ما می‌آیند. زمانی که سیاه‌چاله‌های بسیار عظیم با جرمی به اندازه میلیارد‌ها خورشید با یکدیگر برخورد می‌کنند.

دانشمندان معتقدند سیاه‌چاله‌های عظیم در مراکز کهکشان‌ها وقتی به هم می‌رسند، در یک حرکت رقص‌وار با یکدیگر جفت می‌شوند. در حین چرخش این جفت‌های دوتایی، قبل از اینکه این سیاهچاله‌ها درنهایت در یکدیگر سقوط کرده و ادغام شوند، امواج گرانشی به فضا ساطع می‌شود.

سابولکس مارکا، اخترفیزیکدان در دانشگاه کلمبیا می‌گوید: «دوتایی‌های سیاه‌چاله‌ای که به آرامی به دور یکدیگر می‌چرخند، تنور‌ها و باس‌های اپرای کیهانی هستند.»

هیچ ابزاری روی زمین پیش از این نتوانسته بود امواج این غول‌ها را بگیرد. به همین خاطر دانشمندان مجبور شدند یک آشکارساز عظیم ویژه آن بسازند.

برای این کار دانشمندان از داده‌های ۱۵ ساله تلسکوپ‌ها در سراسر آمریکای شمالی برای جستجوی امواج استفاده کردند. همچنین در این تحقیق از داده‌های دیگر تیم‌های شکارچی امواج گرانشی در سراسر جهان، از جمله در اروپا، هند، چین و استرالیا استفاده شد.

در این کار طاقت‌فرسا دانشمندان تلسکوپ‌ها را به سمت بقایای انفجار ستارگان مرده در کهکشان‌ها، یا همان تپ‌اخترها، نشانه رفتند. این مناطق جا‌هایی هستند که تصور می‌شود همچون فانوس‌های دریایی جرقه‌هایی از امواج رادیویی را به فضای بیرونی ارسال می‌کنند.

سارا ویگلند، اخترفیزیکدان در دانشگاه ویسکانسین-میلواکی در این باره می‌گوید: «این انفجار‌ها به قدری منظم هستند که دانشمندان دقیقاً می‌دانند امواج رادیویی سر چه ساعتی قرار است به سیاره ما برسند. مانند یک ساعت کاملاً منظم که در فاصله بسیار دور در فضا تیک تیک می‌کند.»

با این حال سختی کار این است که امواج گرانشی، تار و پود فضا-زمان را منحرف می‌کنند و در نتیجۀ فاصله دور میان زمین و این تپ‌اخترها، بعضی پالس‌ها زودتر و بعضی دیرتر می‌رسند. از همین رو دانشمندان با تجزیه و تحلیل داده‌ها باید بفهمند ساعت دقیق رسیدن این امواج گرانشی چه زمانی است.

مارک کامیونکوفسکی، اخترفیزیکدان دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «روش جدید، صدا‌هایی را که در اطراف ما وجود دارد آشکار می‌سازد. در واقع مثل این می‌ماند که در وسط یک مهمانی ایستاده‌اید، شما صحبت همه افراد را می‌شنوید، ولی در عین حال هم هیچ چیز خاصی را نمی‌شنوید.»

دانشمندان می‌گویند شنیدن صدای پس‌زمینه‌ای جهان می‌تواند نشانه آن باشد که ادغام سیاه‌چاله‌ها، بیشتر یا بزرگ‌تر از آنچه پیش‌تر فکر می‌کردند در فضا اتفاق می‌افتد.

آنان امیدوارند تحقیق تازه درباره امواج گرانشی به باز شدن در‌های جدیدی به روی «باستان‌شناسی کیهانی» و شناخت تاریخچه سیاهچاله‌ها و کهکشان‌ها کمک کند.

نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «ژورنال اخترفیزیکی» منتشر شده است.

منبع: یورونیوز

منبع: آفتاب

کلیدواژه: سیاه چاله امواج گرانشی سیاه چاله چاله ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۱۲۷۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا